بی خان و مان

عارضم که بسیاری از کارشناسان امر معتقد هستند، پس از مهاجرت آدم ها بی خانمان میشن. یعنی چی؟ یعنی اینکه شهر و کشور و خونه جدید هیچ وقت جای خونه و شهر و کشوری که توش به دنیا اومدن و بزرگ شدن رو پر نخواهد کرد. یه جورایی من هم با این نظریه موافقم. اساسن برای هر مفهوم ذهنی آدم‌ها مصادیق عینی رو انتخاب می‌کنن که اگر کاربرد مکرر داشته باشه در طول مدت زمان تبدیل می شه به یه امر سخت و صعبی  که جا بجا کردن و خرد کردنش سخت می شه اما از اونطرف نباید فراموش کرد که «هرآنچه سخت و استوار است،دود خواهد شد و به هوا خواهد رفت». بدینسان ما پس از مهاجرت و بالاخص پس از استفاده نکردن از کاندوم و دیگر ادوات جلوگیری و بچه دار شدن مجبور شدیم مصادیق مون از خونه، شهر و اساسن وطن رو با یک کلنگ فرضی خُرد کرده تا لااقل این بچه طفل معصوم کمتر دچار دوگانگی بشه و وطن خودش رو آزادانه تر بسازه. 

اما چیز هایی هست که اجتناب ناپذیره ، مثل زبان مادری، اعیاد و مناسبت ها و از همه مهم‌ترین خانواده، اینکه بچه اینجا عمو دایی خاله و مادر بزرگ پدر بزرگ واقعی نداره و از اونجایی که بچه آدمیزاده و نیازمند زندگی در گروهه به محض اینکه کمی عقلش می رسه شروع به شبیه سازی اعضای خانواده از میان دوست و رفیقای ما میکنه. که صد البته مزه و رنگ لعابش با تجربیات کودکی ما از عمو و دایی و. بسیار متفاوته حالا این وسط گسترش شبکه های بی پدر مادر اجتماعی و اسباب ارتباطی رو مثل واتس اپ و اسکایپ رو چه باید کرد سوالیه که منم در حال تحقیق برسی بر روی پسر برای دست یابی جوابش هستم. اما اگر بخواید یک نمونه کوچیک  براتون تعریف کنم تا عمق فاجعه رو بفهمید باید بگم که چند روز پیش در حال گفتگو با خانواده بودم که دایی بزرگم پشت صفحه تلفن ظاهر شد و شروع کرد به بازی با واران، واران که به واسطه برادر نداشتن مادر و ندادن لقب دایی از سوی ما به هیچ کدام از دوستان نمیدونست دایی چیه با شخص مذکور کلی حال کرد و به عنوان دایی او رو پذیرفت، ایران شب بود و دایی از توی حیاط چت می‌کرد و طبیعتا تصویر تاریک. اینجا روز و تصویر ما روشن. اما تراژدی زمانی رخ داد که اینجا شب شد و پسر رفت توی اتاقش که آماده خواب بشه در همین حین چشمش به پنجره اتاقش افتاد و صفحه تاریک موبایل براش تداعی شد و شروع به گشتن دنبال مرد مهربونی کرد که ما اسمش گذاشته بودیم دایی و صدا زدن او. از همه سخت تر اینه که شما به عنوان پدر یا مادر هیچ الگوی مناسب رفتاری برای موقعیت های اینچنین ندارید و عمدتن متوصل به مدلی برساخته از جهان بینی خودتون می شید. القصه که اگر مرد و زن بی خانمان زندگی کردن تا آخر عمر نیستید مهاجرت نکنید و اگر انسان آزادی نیستید حتمن از کاندوم و یا دیگر وسایل جلوگیری استفاده کنید.